Larawan

Isang malabong larawan,
tulad nung una tayong nagkita.
Isang pagkakataon di ko malimutan
nakatakda sa isang alaala

Di na muli nagkatagpo
naisip ko, iyon na ata ang huling yugto
Ngunit ang pagkakataon sadyang magpaglaro
tadhana ay di tayo pinaglalayo

Pilit kong tinakasan ang iyong mga ngiti
Aking iniwasan ang mga magiliw mong bati
Subalit sa bawat takas na aking gawin
Nagkakabangga ang landas na ating tatahakin.

Nilihim kong lahat 
bakit ba? Alam kong sayo di ako sapat.
Dumaan ang mga taon, 
natanto ko pagtingin ko di pala nagbago

Pero ngayon, biglang umiba ang ikot ng mundo
saglit lng pala ang binigay sa akin ng panahon
At hanggang sa huli, ganun parin ako
kapag kaharap ka, di ko masambit ang gusto ng puso.

Kaya bago ka lumisan, teka muna, sandali lang
kasi... 
Kung alam mo lang...
Kung alam mo lang... 
pinangarap din kita 

Kung alam mo lang, 
ginusto ko na maging laman ng iyong mga kanta
Maging liriko ng bawat tunog na iyong ginawa.
Akmang tugma sa bawat saknong, 
bubuo sa mga nawawalang parte ng iyong hymno

Gusto ko makitawa sa iyong mga biro.
makausap ka buong maghapon at
makatabi hanggang sa'yong pagtulog
Ngunit itong lahat ay isang parte ng panaginip
na muling mawawala sa 'king pag gising

Sabi nga ng orasan, "time's up" na
naubos na ang pagkakataon at lilisan ka.
sa maikling panahon, aking sinasambit
isang kang magandang regalo ng tadhana sa akin.

Gusto ko lang malaman mo ang lahat ng ito;
dahil tulad ng isang malabong larawan natin noon,
Mananatiling magkahiwalay ang Ikaw at Ako.


-- MMB

Dalawang Daan

200

maaga akong nagising para sa 7am kong pasok. Ala -singko pa lang, nakahanda na akong umalis. mga dalawang oras ang allowance ko para sigurado akong di malalate.
binuklat ko ang wallet na nangungumusta ang laman sa butas na maliit. marahan ko itong sinilip para malaman ko kung ano ang magiging takbo ng araw ko.
Haayy meron pa pala.
Pwede pa.

180

20 Php pamasahe ko papunta sa trabaho. 
maingat kong inabot kay manong ang 20php baka kasi mahulog.
Ilang beses ko ring hiningi ang sukli kay manong dahil mukhang nakalimutan nya ako. dalawang sakay pa namn ako na tig 10 piso. Buti nlng at nasuklian nya ang sobrang naibigay ko

144

dahil maysakit ako at sinisipon, kailangan kong bumili ng tissue. Di ako nakainom ng gamot kaya bumili nalng ako ng mineral water. Naisip ko dapat pala nilunok ko nlang ng laway ko ung gamot para di nasayang ung kinse pesos. pero nabili ko na... 

nag aya yung kaibigan ko na kumain kami. ilang tao narin ang iniwasan ko kasi alam kong mapapagastos lang ako sa pagkain. Naalala ko, may libreng pagkain pala ako sa canteen. dali dali akong pumunta dun para silipin ang pagkain. Nakita ko ang paborito kong tapa at madaling nagtanong. "Kasama po to sa free food?" sagot ng nagbabantay: "Opo, dagdag nalang kayo ng 10php,  50php lng kasi budget sa free food" 

Di ko ipagkakaila na nagunaw ng kaunti ang pangarap ko. Naisip ko na ung tocino nalang kasi nga libre naman. Meron pa naman akong isa pang coupon ng free food mamya.

Matapos ang almusal, naglambing sa akin ang isang ka trabaho ko. "May pagkain ka pa?" nagkunwari akong di ko narinig dahil wala naman akong mabibigay.

Pag dating ng tanghalian, masaya akong bumalik sa kantina dahil libre ulit ang pagkain ko. pagdating ko ay maligaya akong sinalubong ng tocino.

"Wala na po bang iba"

"Iha, mamya darating na yun. Hintay ka lang" 

di na makapaghintay ang tyan ko dahil narin ata sa lagnat. mga 5 oras narin nmn na ang nakalipas nung huli akong kumain. Kahit masakit sa loob, kinuha ko na ang tocino na kanina pa naghihintay sa akin.

"okay na po yan. Libre naman po eh"

ningitian ko nalang ang tocino na nasa plato ko. Naisip ko, may mga bagay na akala mo makukuha mo na pero yun parin at walang pinagkaiba.

109

lumabas ako ng opisina dahil wala na pala akong gamot. May libreng gamot naman pero di ko maintindihan at parang di naman tumatalab yung gamot na bigay nila. Baka matindi lang talaga ang sakit ko. O baka iba yung sakit ko na di paracetamol ang sagot.

99

sampung piso pabalik ng cubao. Mga ala sais na ata akong nakalabas ng opisina. Madaming naghihintay sa labas para makasakay ng jeep.isa na ako dun. Nakakainggit ung mga nakakapag uber o grab kasi di na nila kelangan pang makipag agawan. Sinilip kong ulit ang wallet ko at bumuntong hininga. Kahit pala angkas ay kulang din. Sabi ko sa sarili ko, "Sige, kaya yan. makakasakay din ako"

99php nlng pera pagdating sa cubao. Masaya na din ako kasi kahit papaano may pera padin ako pauwi. Pero minsan may mga bagay na kahit ayaw mo, bumabalik. Kahit di mo ginugusto, nangyayari.

Bumalik ung kirot sa dibdib na di ko maintindihan. Yung para kang sinasaksak ng dahan dahan na iniisip mo na baka dala lang ng pagod at lagnat. dali dali akong naghanap sa telepono ng pwedeng agarang panglunas. 

"your volume subscription has been fully consumed/ has already expired"

nagpaload ako para makapagtext na pauwi na ako. ayoko silang magalala na masama ang pakiramdam ko.

39

60php pala ang load. wala nang ibang option kaya ito nlng ang kinuha ko. meron pa naman akong pamasahe pauwi. 

habang binabagtas ko ang cubao, di ko maiwasan tignan ang mga kainan at tindahan na dati kong binibilhan. Nakita ko ang dati kong sarili na tumatawa sa loob ng boutique, sumusukat ng sapatos, tinitignan ang sarili sa salamin kung bagay ang damit na bibilhin, kumakain ng cake sa paborito kong kapihan, at nakangiti na namimili ng pangregalo para sa mga taong malapit sa akin.

naisip ko, noon yun. 
noon yun... 

29

di naman mahirap sumakay ng jeep pauwi. Buti nlng at wala akong kasakay na kumakain dahil kumakalam na naman ang sikmura ko. Mataas na naman ang lagnat ko baka dahil narin sa pagod sa byahe.

Pagdating sa babaan, inabot na ako ng gabi. Nagtricycle nlng ako dahil masakit na ang ulo ko. 17 php sabi ng driver.

12 

bago ako matulog, sinilip kong muli ang sira kong wallet. nakita ko ang 12 php na naiwan. Parang ako na kahit gaanong ilang tao na yata ang nagsabi na ang tanga ko, nagdesisyon parin na maiwan. 

iniwanan na ako ng lahat pero parang 12 php lang ako na sa daming nagdaan, natira at nagpaiwan sa akin.

Salamat 12 php. Di mo ako iniwan.

Restday ko na. may dalawang araw ka pang maiiwan sa akin.

Sana di ka mawala.


- Samantha de Vera

The Indispensable Bruha: sa dulo ng kwento

when you are living on your own fairy tale... ikaw ung gagawa ng sariling kilig... ikaw ung gagawa ng climax sa story. of course ayaw mo nun ng ending. kasi pag dating ng epilogue alam mong lahat ng yun gawa gawa lang. na ginawa mo lang sarili mong katawatawa aka. tanga. pero at least naging masaya ka. yun nga lang sa mundo mo lang. Hirap no. Minsan napapaisip ka nalang at nasasabi mo sa sarili mo na di ka nga yata talagang deserving na mahalin. Kung deserving ka man, di naman nakikita ng taong gusto mo un. Sa huli, anino ka parin nyang ituring. Na iikot ang mundo nya nandyan or wala ka man sa tabi nya. Na walang magbabago mangyari na wala ka man sa buhay nya. Dahil hindi ka nagexist. Sad noh. pero wala eh. Wala ka sa existence nya. Kaya tahimik ka nalang.