pepperrrifficc lunch date

Three weeks after the Johnny Rockets hamburger fiesta with my sis, she invited me to watch a movie on a Sunday... whoa! a Sunday... yes a Sunday!

my sister knows that I 'm not fond of highly crowded malls. I dont really like getting bumped with people and they will look at you from head to toe as if you know them from other dimension hehe. Thank you for the long weekend and people are off to their provinces since Friday. 

So indeed, I agree to join her.

We went to SM Megamall for the bonding.  I waited for her for 30 mins and those are the best 30 mins I got for the day.  Why? I was able to see a lot of kids trick o' treating. -- well not that much since the mall just opened and FOREVER 21 is not crowded.  Yep! its usually crowded and the dressing room is in a queue.  My first intention is just to window shop but I ended buying a girl's favorite thing... well not really for broadcast hahaha

we share a secret hehe

I planned to drop by Tokyo Cafe but since my sis already arrived at the mall, we just decided to have lunch.  I was intrigued with Pepper Lunch.  It is my first time to drop by that resto since I'm a huge fan of Yoshinoya and their green tea icecream.  It has been a great experience for our tastebuds and I'm looking forward to go back.  First, we lined up outside since there are alot of customers waiting also to get a taste of the yummy food that they offer

They got alot of choices.  Of course I didnt chose the usual so we can experience and we will know what is the special of this food chain. We saw pepper lunch before at Rockwell and Im quite curious of the taste and the reason behind why people are coming back.

well now I know the answer...

pepper steak, goma, and beef yakiniku for my sis... all I can say is wow! the sauce is the  key! their sauces taste really great and I'm wanting for more!( a taste of butter and honey -- i think) BTW goma is a black seaweed ice cream offered there. It also taste great just like a butchi, only served cold. Nice weekend with my sis and Im really looking forward for another one.

Princess :)

always something there to remind me

sa labas, nanunuod ang mahal kong tatay ng cable... palabas, old skul... di ko alam ng title pero alam ko, bata pa si Gov. Vilma, bootcut ang jeans at mahigpit ang mga polo ng mga lalake... ilang linggo narin pala ako di nakakapagblog. paano nga naman isang maliit na keyboard ang kalaban ko. haaayy! sira kasi ang keyboard ng baby ko.. di kaya ng togmolodon o kya ng yakapsul. Sabi ng technician, major surgery daw ang kelangan ng laptop ko... masama talaga... tsktsktsk

pero napatunayan ko rin na mahirap kalabanin ang sarili kapag inatake ng topak. kaya habang naririnig ko sa labas ang kwetuhan ni Vilma at ni Romeo Vasquez (salamat kay papa) naisipan ko na makinig ng old skul din na music.. hahaha 

buti pala lumabas din ako kasi muntik na akong maubusan ng papaya... tsktsktsk... haay belle pagkain nga naman.  di ko maiwasan na makinuod sa tatay ko.  kasi naman magkwento daw ba kung gaano kaganda ng manila at ng makati nuon.. well as i see it, oo nga mas maganda nga ang kalsada nuon.  Nakakamiss... hindi ko man to naranasan or nakita nanghihinayang ako kasi ang ganda pala talaga ng luneta nuon... haay thats life things change.

pero kung tataungin nyo ako bakit ko naisulat ang blog na ito ay kahit ako hindi ko yan masasagot.... may mga  bagay lang ata na nagpaalala sa kanya or mistulang guni guni ko lang...

ok na sana eh... natakot tuloy ako kasi mahirap nang matsismis hehehehe

Love... parang elevator... bakit nga naman natin pagsisiksikan ang mga sarili natin sa isang tao na wala ka naman palang espasyo sa puso nila. Eto ang usual dilema ng mga tao, often resulting to "third party" bakit? kasi magtatake - advantage ang isa for you know... reasons pero ang mahal nya parin is yung original.  Gulo di ba?  ganun na ata talaga ang relasyon... meant na maging magulo... pero oo nga naman sa imbes na elevator na hindi ka makasakay, bakit hindi nalang maghagdan. Good for the heart pa yan kasi may physical activity at sure na pinaghirapan... at ito ang pagmamahal na hindi minadali. Hehe.


Marahil nga hindi talaga madaling turuan ang puso na gumawa ng tama.  Kahit mali, inconvenient at kung ano ano pa ay kayang suongin para lang makasama ang taong ninanais. Kudos sa lahat ng inlove, maiinlove at sa mga naiwanan at nasaktan, OK lang yan.  Siguro may dahilan si God para sayo kaya nya tinanggal sa buhay mo ang taong pwedeng pagmulan ng sakit sa ulo mo. Reason bakit nauso ang alternatives kagaya ng alternative medicine, LPG na pang - replace sa langis, Boteng kisame at kung ano ano pa... ang love, parang elevator.... kelangan mo ng tamang pagkakataon at saka panahon para makasakay ka o kaya naman gumamit ng hagdan kapag di ka talaga kasya.


Princess_Belle

1 week... big day for me

kukunin ko lang yung cake ni Erica... hahaha hello kitty kasi

One more week to go, one year will be added but a lot of responsibilities to finish.. A LOT of goals to achieve.

Oo nga.  isang linggo nalang at dadagdag na ang edad ko.  Pero kung tatanungin ako ng mga tao, parang na - stuck ako sa edad na 22.  Yun kasi ang edad kung saan naging maganda ang career ko, kahit love life ko may kulay ng konti.  Haha oo nga pala LOVE LIFE.  Hindi mawawala ito sa usapan kapag tumatanda ka na.  Mistulang isang kasalanan ang maging single kapag dumadagdag ang taon.  Wala pa naman sa constitution na ang mga nasa edad na 25 pataas ay dapat may ka MU na or BF, subalit ipinamumukha ng mga tao na isa kang loser kung wala ka nga.

Hindi naman ako apektado masyado. Subalit hindi matatanggal sa isip ko kung bakit nga ba wala. Alam ko pihikan ako pero minsan parang di naman ako ang may problema.  Ayaw nga lang talaga nila sa akin. haha.

Well, malalaman ko rin yan.  Tulad ng mga sinabi ng kaibigan ko, dumadating lang yan.  Baka nga dumating na siya, takot lang ako sa kanya at takot lang din siya sa akin. hehehe


- Princess_Belle

NSNC: Diary of a Goodbye Girl

I've been so alone all my life, 

I couldn't give my heart to anyone...

Hiding myself was a one 

who needed to be held like anyone

Matapos ang walkout ko kay Anne nung isang araw, hanggang sa ngayon hindi kami masyadong naguusap ng matagal. Lagi niya kasi sinisingit si Gian sa usapan.  Ayokong maiungkat nanaman niya ang nakaraan sa akin at tanungin kung gusto ko yung tao.  Sapat na na ako ang nakakaalam  at wala nang iba.

"Eden!" narinig ko ang malakas na boses ni Anne sa hallway 

Sasakay na sana ako sa elevator nang pinigilan niya ako at hinila para hindi makasakay.  

"Ano ba problema mo? Hindi ko alam kung umiiwas ka ba or talagang busy ka lang" dagdag niya

Hindi ako agad nakasagot sa tanong niya.  Ayokong magsinungaling pero hindi ko rin nanaisin na kulitin ako kung ano man ang bumabagabag sa utak ko.  Maya - maya pa ay nagsimula na siya sa pagsermon sa akin.  

“alam mo dapat sinasabi mo rin kasi kung ano ang nasa saloobin mo. Hindi naman ata tama na sinasarili mo ang isang problema at iiyakan mo nalang din magisa.  Mas masarap parin ang pakiramdam na may kausap ka at may kadamay ka sa lungkot mo..  Ano ba talaga kasi ang bumabagabag sayo?”

Wala akong sinagot sa mga tanong niya tinignan ko lang siya na parang hindi ako nakikinig.  Bigla niya akong hinatak malapit sa station namin. Nainis na ata ako sa pangungulit niya nang bigla kong sabihin sa kanya

“Hindi mo kailangan problemahin ang nararamdaman ko kay Gian.  Kaibigan ko siya at alam ko naman na darating ang panahon na aalis din siya. People come and go Anne, ok”

Natigilan ang kaibigan ko sa mga nasambit ko.  Hindi niya inaasahan na tama ang hinala niya na may gusto ako sa kaibigan ko. 

“Girl, sorry.  Hindi ko naman sinasadya.  May kutob nga ako na may nararamdaman ka kay Gian pero  hindi inaasahan na totoo pala yun"

Sabi ko: “Anne, mas mabuti na ako lang ang nakakaalam.  Puso ko lang ang masasaktan. Walang ibang tao na aasa at bibiro sa akin.”

“Pero hindi naman siya tulad ng iba ah”

Agad kong hinawakan ang balikat ng kaibigan ko sabay sabi, 

“Pareparehas lang sila”

The days moved into years, I looked forward between the tears.

It never ever found me, never ever found me...

Naalala ko ang mga kaibigan ko na minsan minahal ko pero nagpaalam din. 

---- John----

John: “Congratulations! Graduate na!”

Eden: “Magkikita pa naman tayo sa MULTI diba?”

John: “I’ll be leaving for states na..”

---Charles----

Charles: “magreresign na ako eh.”

Eden: “kelang effectivity?

Charles: “ngayon…”

Iilan lang sila.  Ang iba, kahit hindi ko naging crush or infatuated ay mahal ko parin bilang kaibigan. Naramdaman ko na ang sikip ng dibdib ko.  Parang gusto na nitong sumabog at ang mga mata ko ay nangingilid na ng luha.  Buti nalang at walang tao sa floor dahil ayoko rin gumawa ng eskandalo. Sinabi ko sa kaibigan ko

“Mabuti kung ititigil ko na to. Nahihibang lang ata ako kasi mabait siya at ang atensyon na binigay niya sa akin ay hindi ko nakuha sa iba. Pero kailangan ko parin bumalik sa katotohanan ang lahat ay pansamantala lamang.”

Pagtalikod ko, nabangga ko ang isang lalake.

“Gian?”

“Tama ba narinig ko?”

Nakatitig ako sa kanya.  Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.  Natigilan ako at parang na-pipi ng nakita siya. Agad akong umalis.  Oo, parang sa mga teleserye and nangyari at bigla niyang hinawakan ang kamay ko.

“Ano bang dapat kong malaman?”

“Wala…”

Umalis ako nang hindi ako nagpapaliwanag sa kung ano man na narinig niya o kung ano man ang nangyari kanina.  Bumaba ako ng elevator, pigil ang pagiyak.  Agad akong pumunta sa malapit na restroom at duon ko iniyak ang lahat.  Sinabi ko sa sarili ko.

“Magpapaalam ka rin sa akin.  Bago pa mangyari yun, ako na ang lalayo”

Lets be aware

My attention was caught after seeing a pair of earrings in FB yesterday.  It's for a good cause and  also an accessory to show support regarding breast cancer. 

only for 175 php you got 2 sets of earrings and  10% disc

I bought the earrings day after :) well its nice because its nickle free. Tried it and so far well not really bad on my ears hehehe

It has been a long day for me but after buying this, I felt good cause i know it is for something good.  We need to be aware of breast cancer and we need to help as well those people who are unfortunately acquired the disease.  

Not that much inspired in writing a story as part of NSNC.  So much of the baking dilema yesterday and lack of inspiration today.  Oh well live goes on :)

Princess_Belle 

NSNC: TV at Zodiac Sign

"Please dont make me fall inlove with you  because I dont know how to let go,  
Im not sure of your feelings, but one thing i know... I cant imagine myself without you."


"Ehem! Eden, ok ka lang ba?" 


Tumaas ang kilay ko matapos may tumayo sa harap ng telebisyon.


"Babae, na- carried away ka na naman sa pinapanuod mo."  Sabi ni Anne na kabarkada ko.


Nakikinuod kasi ako ng paborito kong series sa TV. Hindi ko talaga maiwasan macarried away sa mga ganitong istorya. Yung hindi masyadong "happy ending" ang katapusan ng mga kwento. Nangingilid narin ang mga luha sa mata ko nang biglang patayin ang TV.


"Uyyyy!!!" sambit ko.


"Gurl, di ka naman pumunta dito para umiyak di ba?"


"Paki bukas na yung TV..." pagmamakaawa ko.


Binuksan uli na Anne ang TV at naipagpatuloy ko ang panunuod. Nakaconcentrate na ako sa mga kasunod ng palabas ng biglang tanungin nya,


"Kumusta na pala kayo ni Gian?"


"Bakit mong tinatanong na kami? Hindi naman kami eh?"  sagot ko


hindi ko alam kung nasa defensive mode ba ako o kung anong pumasok sa utak ko at bakit sinabi ko yun. Wala ata ako sa sarili ko.  Tumahimik ako ng ilang segundo nang marinig ko si Anne na humalakhak ng malakas


"Tanga! wala naman akong sinasabing "kayo" di ba hindi kayo nagkaintindihan nung isang araw. Napansin ko kasi na parang nagaaway kayo at hindi ko sigurado kung napikon ka na." sabay ang malulutong na tawa ng kaibigan ko


"ahhh.  Hindi naman ako napikon nun. Nagkukulitan lang kami. Hinaharot kasi ako ni Gian habang may call ako pero hindi kami nagaway"


Kung alam lang niya na tuwang tuwa ako nung araw na iyon.  Wala kasing nakakaalam na crush ko si Gian at kung pwede nga lang hindi natapos ang mga sandaling yaon ay ikakaligaya ko. Nakahinga na sana ako ng maluwag sa paliwanag ko, nang biglang dinagdag ni Anne


"bakit nga pala parang defensive ka? Meron ba akong hindi alam tungkol sa inyo ni Gian?"


"Kami? Wala! at saka kaibigan ko yun.  Ganun lang talaga kami mag-asaran"  sambit ko


Agad kong pinabulaanan na may nararamdaman ako para sa kaibigan ko.  Kasi hindi ko naman sigurado na ganun din nararamdaman nya para sa akin. 


Bigla kong naalala yung paguusap namin nuon ni Gian...


------------------------------------------ nakaraan -------------------------------


Gian: "Bakit wala ka pang boyfriend"


Eden: "Hindi ko alam eh"


Gian: " Ano pala zodiac sign mo?" 


Eden: "Bakit mo tinatanong?"


Gian:  Wala lang. kasi baka nasa zodiac sign mo ang dahilan kung bakit ka walang bf


Eden: grabe ka naman.  as if naman totoo yun. Libra ako


Gian: ahhh... yaan mo may regalo ako sa yo sa birthday mo 


Eden: eh ikaw? ano zodiac sign mo? 


Gian: Scorpio




Natigilan ako. Parang may tumusok sa puso ko na hindi ko alam.  Nakaramdam ako ng takot na hindi ko maipaliwanag. Gusto ko magalit ng walang dahilan. Bakit nung narinig ko ang salitang yun ay bigla kong naalala ang isang tao.  Isang tao na matagal ko nang inilibing sa nakaraan ko. Hinukay ng zodiac sign na yaon ang mga alaala nung nasa highschool ako.  Isang bagay na ayoko na sanang balikan.




Naalala ko si George. Siya ang kaklase ko nung highschool.  Naging kaibigan ko siya at naging close kami ng mga ilang buwan.  Nahiligan namin ang maglibrehan ng softdrinks at icecream tuwing recess; siya sa icecream, ako sa softrdrinks at viceversa sa ibang araw.  Matalino rin siya at heartthrob sa loob ng school.  Kasama ko siya sa Journalism class namin nuon. Pero isang araw ay sinira niya ang pagkakaibigan namin at pagtingin ko sa kanya


"Kapal ng mukha mong magkagusto sa akin.  Hindi bagay ang tulad ko sayo.  At kahit sinong lalake hindi nababagay sayo."


Nabuhay ako sa paniniwala na hindi ko na tlaga makikita ang prince charming ko. Tingin ko nga hindi na. At saka Scorpio din si George.  Kaya ko siya naalala.


Kung alam lang ni Gian.  Kung alam lang niya ang tunay na dahilan. Na natatakot ako magmahal...  Nagaalangan kasi ako magmahal at kahit lagyan ko pa ng tapang ang puso ko para ma-inlove ulit, parang nandun parin ang takot at pangamba na hindi ako mamahalin ng taong magugustuhan ko. 


--------------------------- ngayon -----------------------------


"Eden?"  sabi ni Anne


Dahan dahang tumutulo ang luha ko.  Alam kong parang baliw ako sa harapan ni Anne pero mas mabuting wala siyang alam.  Mas mamarapatin kong itago ang nararamdaman ko para kay Gian at lahat ng mga bagay na kinakatakot ko.


"Sorry Anne.  Alis na ako." sambit ko


"Ok ka lang ba?" dagdag niya


Ngumiti nalang ako sa kanya at nagpaalam. Gusto ko mapagisa.  Gusto kong sarilihin ang sakit ng nakaraan at pangamba ng paparating na sakit.


"Dapat pigilan ko ang sarili ko... Dapat pigilan ko ang puso ko na mahalin si Gian" banggit ko sa sarili ko.


Hindi ako para sa kanya at alam ko, walang puwang ang tulad ko sa puso niya. Itutulog ko nalang ito paguwi ng bahay. Sana bukas hindi na ganito ang nararamdaman ko. 

Johnny’s burger rocks!! :)

Johnny’s burger rocks!! :)

Its been a long time since me and my sister went to a food trip.  We usually pick a location and we set a date when to go there… just like the old times.  From Sambokojin to Something’s Fishy all the way to Cupcakes by Sonja, as long as the taste buds are looking for good food we are up to the journey looking for it

My sister preferred to go to Johnny Rockets located at Eastwood Mall Libis.  Love the diner ambience just like our sims eating those greasy food hahaha :) my sister ordered Smoked house single with onion rings (just add P50) while.  Mine is a Bacon Cheddar Single with fries at the sides.  Both of our burgers are medium well to enjoy the juiciness of the beef

 

smoked house single with onion rings

bacon cheddar single with unlimited fries

To add she bought a black forest milkshake… why you know.. its really D.E.L.I.C.I.O.U.S.  my drink on the other hand is my favorite lemonade, good thing its bottomless

  

Both of us got satiated with all of those yummy treats and while eating, we enjoyed watching the dance number of JR crew. Also enjoyed the old school music from their jukebox.

My sister is looking forward to visit again. We ended our food journey with an order of butterfinger milkshake for me to enjoy at home.  Johnny Rockets is also available in Tomas Morato and Robinsons Galleria. Budget recommendation? well 500php  up for will do for a person :) 

The Cupcake Conspiracy

I was posting some pictures of my favorite foods and including those I posted Chef Sonja’s ever popular cupcakes.  My friend Mhean asked me to bring her to Serendra to she can taste the controversial piece of baked pastry. Since I’m also craving, I agree to her idea. 

from left to right: Lorraine, Norlaine, Hazel and Mae

Khai decided to invite other batchmates as well… It ended up like a batch 10 BBtech girls night out since all of us joined the what you call conspiracy… hahaha I just used that term cause it all started out as a curiosity.  

batch 10 BBtech girls… almost complete ;)

I didn’t forget to warn them that the cupcakes are good for sweet tooth only. I’m not used with people complaining that the food is too sweet if they already knew that what the heck they are eating is comfort food. 

my favorite: chocolate surprise

Its really a piece of heaven to me. Good thing all are available on my sister’s cupcake list. She requested for me to buy a Red Velvet and Chocolate Surprise; and because I’m a very loving sister I bought her a piece of Banana Walnut and Mocha Madness :) 

Btw, Cupcakes by Sonja is on their 5th anniversary.  Hoping for many more years to come. Its located in Serendra near Market Market 

"TAMANG DAAN"

(Mhean Gofolco) 

Mami Jen: Mhean, punta tayo palengke, para makabili tayo ng makakain meya.

Mhean: cge mami, ano ba dapat natin bilhin? May bigas pa ba?

Mami Jen: Wala, bili nalang tayo, tsaka luto ng sardines na lumpia

(Pagkatapos mag grocery nakabili na kami ng tahong, konting pancit kanton, cheese cake, bigas, tsaka mga sibuyas at marami pa iba.)

Mami Jen: Mhean, ituturo ko sayo, kung saan yung isang way na pede ka makasakay,

Mhean: Saan yun mami?

Mami Jen: Dito, tawid tayo sa kabila(pagkalagpas ng sports center)

(Mga 15mins, kami nag-aabang wala pa, haaayyyy)

Mami Jen: Nakakapgtaka naman, ang tagal yata..

(35 Mins..)

Mami jen: Grabe, ang tagal wala pa, pag si kara kasama ko nag-aantay dito, 15mins. lang pinakamatagal namin, may balat ka ba? Lol

Mhean: Grabe, wala ah.. hehehe, mag-antay pa tayo konti, baka meron yan, pero dapat pumila nalang tayo, malamang nakasakay na tayo..

(zzz.. ay 45 mins na pala kami naghihintay)

Sabay tingin si mami jen sa akin na parang nagmamakaawa, 

Mami Jen“Mhean, I give up L”

Mhean: Lol, sabi ko sayo dapat pumila na tayo eh.. hahaha

Mami Jen: Oo nga, siguro kanina pa tayo nakasakay, sumasakit na paa ko kakatayo.. pero there’s always an exception J hehe

(Pagtawid sa kabila, few minutes lang, nakapila na kami, nakakain pa ng siomai at nakainom ng 

gulaman at booooommmmm.. nakauwi na din kami J 

“THE END”

--- tinuro ni mommy ang tamang daan... tamang daan kung saan kung saan siya hindi dapat maghintay ng sasakyan hehe

NSNC: Sleep mode

6:30 ang pasok ko.. 2:45 palang, nagising na ako dahil balak kong kumain ng waffle.  Bwiset nakatulog ako ulit.


"uy Eden, papasok ka ba? 5:00 na" 


Nagulat nalang ako bigla akong gisingin ng kapatid ko. Nasanay kasi ako na alarm clock lang ang gumigising sa akin. Naalimpungatan ako at tumakbo akong bigla para maligo. Nadadagdagan ang gulat ko sa katawan nang marealize ko na malamig pala ang panligo ko.  Nasanay kasi ako na nagiinit ako ng tubig para panligo kapag maaga ang pasok ko. 


Natapos din ang pangumaga kong ritwal sa tulong ng aking kapatid.  Lumabas ako ng bahay at nakita kong may bakas ng basa sa kalsada.  Umulan nanaman ata nung madaling araw. Agad akong sumakay sa jeep na dumating sa tapat ng bahay namin. Mahirap narin kasi ang malate at baka mapagalitan pa ako ng TL ko.  


Sa loob ng jeep lahat ng tao, mapungay ang mga mata.  Parang lahat pagod sa kakalayas kahapon dahil nga Linggo.  Pinilit kong gisingin ang sarili pero talo talaga ako.  Inabot pa rin ako ng antok at saglit nang naidlip sa loob ng sasakyan.  


Pagkatapos ng 30minutong byahe ay nakarating na ako sa opisina.  Pagkapasok ko palang sa pinto ay ramdam ko na ang lamig na nakakapanghalina para ako ay makatulog. Nakakatawa dahil Lunes at dapat ay punong puno ka ng sigla para sa buong linggo pero heto ako at dinadalaw na naman ng antok.


Tumabi ako sa kasama kong si Gian. Isa siya sa magagaling sa acct naming at alam ko na magigising ako kapag katabi ko siya.  Likas na kasi sa kanya ang pagiging makulit at hindi rin ito nauubusan ng kwento.  


Pagkatabi ko sa kanya, iba agad ang naramdaman ko.  Parang hindi ito ang Gian na kilala at gusto ko.  Tahimik kasi siya nang dumating ako at isang mabilis na bati lang ang natanggap ko.


"hi" 


Eto lang narinig ko mula sa kanya.  Naisip ko tuloy, parang hindi magiging maganda ang takbo ng araw ko ngayon.  Tahimik ang katabi ko at mukhang uinaantok. 



Maya -maya pa ay biglang may ilaw na tumatapat sa akin.  Gusto ko na sanang awayin ung taong nagiilaw sa akin dahil nga masakit sa mata.  Paglingon ko, si Gian pala ang taong iyon at nagsisimulang kulitin ako.  



"akin na nga yan! Hahaha"



Pilit kong inaagaw sa kanya ang flashlight. Nakakatawa kasi pilit nya talaga akong iniilawan na parang disco lights lang. Iyon na ata ang pinakamasayang minuto ko habang nasa opisina.  Sa tuwing tumatahimik ako, nagagawa nya akong patawanin... 


Bigla ko tuloy naisip ang ilang taon na nakalipas. Lagi kong hinahanap ang taong may hawak ng kalahating pares ng stiletto ko.  Napagod na ako sa kakahanap; sana ung lalakeng kanina pa ay iniilawan ako ang may hawak nun...


Natapos ang araw na kasabay ko siya hanggang sa sakayan.  Isang saglit ng beso -beso ang natanggap ko at nagpaalam na kami. Bukas ulit, panibagong araw, panibagong pagkakataon para malaman ko kung siya na nga ang prince charming ko... 






Princess Belle

Last Chance - unedited

Last Chance 
for my family, Vernessa and to Kuya Lhon, my Nicholas....

Her hands are as cold as ice. She never expected that the one she truly loved is asking her for a dance. The music started to play. The face of her prince charming gleamed in a beautiful view. Suddenly…

“Marie! It is almost 7:00 am I thought you are going to the office by that time – Wake UP!”
A dream. A usual thing that happen to her. She is expecting to finish it even she knew that it was just a silly dream. There are things she needs to accomplish more than day dreaming.

“You’re late. Anyway its your first time to be tardy am I right”

Marie just throw a smile to the man in front of her. Nicholas, her boss and a very good friend. Most of it, it was her prince charming that she dreamt before.


“Sorry if I’m late. Anything I can do for you? Big bro?”

“Can you forward these letters to the Treasurer’s office?”

“Of course why not? Do all the names listed here had already signed?”

“Hmm... Yup!”

Another day, same tasks. Marie always forward letters for projects and activities. A very typical secretary. She always do her best not only for the people she serves but also for her so called “big brother”, Nico. She went to the treasurer’s office. There she meet Mark, Nicholas’ Human Resource Manager. He is tall, with eyeglasses and an enthusiastic personality. He secretly love Marie.

She smiled to him and greeted.

“Good morning Sir! Seems like you’re having a great day isn’t it? It looks like you’re in love.”

“Really? Gee… Thanks!”

A sudden blush came through Mark’s cheeks.

Two days after, a memorandum came to Nicholas’ office. It contains an invitation for executive officers of their company. Marie received it and Nicolas let her opened it. The invitation tells there that the party will be held a week after the notice so all can come. He was amazed of the invite but he is desperate because his favorite secretary can’t come to the event.
“Are you sure you don’t like to come?”

“You can go there on your own. It’s a gathering for all of you”

Nicholas just sighed and decided to go. Anyways, he can put up a party for himself together with his secretary.

Five days passed. Usual things happen to Marie except for a day while she is walking along the corridors of their office.

She noticed two men and a woman talking about Nico. The three of them are also executives who are rivals of her boss in business. She peeked and listened. She can’t believe of what she heard.

“By 10 o’clock you must be sure that Nicholas is near the shooting area. You will be dancing with him and you must be near the area where the sharpshooter can clearly see both of you. Is that clear to you Kristine?”

Marie can’t believe that her officemate can do it to their boss. Nicholas love Kristine with all her heart that he even asked her to marry him.

“We must kill him so I can take his place, and we can own the company”

Marie rushed to tell Nicholas not to go to the gathering. But her boss has just left to Guam and will be back on the day of the party. She is very worried knowing that her other officemates had a great plan to do. She has no choice but to go to the party.

“We can’t let you in. You have no invitation” the security said to Marie.

“But…”

“Don’t worry she’s my secretary. Please let her go inside. Tell them that I let her in”

Marie was surprised to what she heard. Her boss was just behind her smiling and told the guards to let her go inside the party. She is quite nervous about it because all Nicholas knew was she is staying in the office to finish some work.

“And what brings you here, young lady?” Nicholas asked.

“huh? Nothing. I just thought to come here cause I already finished my paperwork.”

“That’s good. Why don’t you tell me earlier so that we can have just a dinner?”

Marie was speechless. Her blood suddenly rushed into her cheeks giving it a little red glow. She suddenly look away from Nicholas so that he cant see it.

“Did I say something wrong?” Nico asked again

“Nothing”

“There’s no wrong with a simple dinner” holding her hands by then. “You are the most reliable secretary I’ve ever seen. That’s why I trust you. You’re the only person who knows my secret. Everything. That’s why I want you to relax. That’s what friends are for didn’t we”

Her eyes dilated. After she heard what he said, that sudden gush of happiness turns to deep sadness. She can’t own Nico’s heart cause he loves someone else. She loosened her hand to him and smiled sweetly.

“Don’t worry there will come a time we can both have a dinner” Marie said

Nicholas was very happy that he squeezed her shoulders tightly trying to hug her but suddenly a voice…

“So you’re here already. Such a lovely view.”

“It’s a nice day to see you Kristine” Nicholas Answered

Marie was afraid that Kristine might stick to the plan of killing Nicholas. She doesn’t want to see her loved one get killed.

“ Hi there Marie! It’s been a while since we work together” Kristine told Marie.

“ Yes. Its really quite a while” Marie replied

“Now let’s see… Nicholas, can you help me at the bar?”

“Sure why not!”

Nico turned to Marie, saying, “Now it’s my chance!”

As Nicholas and Kristine walked to the bar, Kristine look back at Marie telling her that Mark is waiting for her at the fountain. Marie suddenly remembered that Mark is also a part of a plan and she’s thinking that they are trying to separate Nicholas from her so that the plan will be successful.

Marie went off to the fountain to look for Mark. He found him there standing near the garden drinking tequila. His angelic face beamed more with his blue long sleeved top that made him more gorgeous.

Well just as I expected. Mark said

Marie was puzzled to what he said that she couldn’t say a word. Silence was all over the garden. Then Mark suddenly hugged her and says these words:

Why don’t you love me? You always care for Nicholas eventhough we all know whom he loves. Kristine loves him too don’t you know that? I care for you… Marie I love you.

She was stunned. His arms are tightly hugging her and repeatedly telling her those words. She wants to let go thinking Nicholas is unguarded there with Kristine. She feels sorry for Mark because she can’t leave Nico behind. She slowly pushed Mark away telling him that her emotions are centered to Nico and she sees Mark as a good friend. Marie hurriedly turned away to go back to the party, leaving Mark behind.

"Go! For this is the last time you’ll see him alive and you will be mine." Mark whispered with full anger deep inside.

The place was majestic. She searched the whole place but there is no trace of Nicholas and Kristine. Marie sat for a second, thinking what could happen while she was talking to Mark. Did they kill him already? Why all the people are still relaxed? Where is Kristine? Did they kidnap Nico? Will she ever see him again? Many questions burst out in her mind. She wants to cry not seeing him. Suddenly she saw a hand infront of her. She slowly turns her head to see who it is.

"May I ask the beautiful lady for a dance? "

Marie was surprised. Nicholas was standing in front of her asking her for a dance. She slowly stands and replied.

It’s a pleasure to be offered by a gentleman. How can I refuse?

Both of them laughed as they walk along the dancefloor. He held his hands to her waist and another to Marie’s hand.

"It’s really a great evening" Marie said

"I know. And let it be. " Nicholas replied

The stars shone brighter as the song came to its chorus. And the wind slowly caresses the evening with its cool breeze.

"I remember when I was in college, I once asked Kristine to dance with me on the prom. I didn’t know that his boyfriend was the varsity star and he and his friends bullied me. I even lost the promise ring I wanted to give to her. Good thing there is a girl who saved me. he talked to the guy and off he goes." Nicholas told Marie

"Do you really lost the ring?" Marie asked

Hmmm… Oh no! I recall giving it to the girl but I didn’t ask her name. I hurriedly go home incase Kristine’s boyfriend came back, I wont get beaten up.

Marie looked up to the sky thinking of something. She turned to the terrace of the mansion and she saw a man wearing a black suit. He is holding a long armor aimed at them. She suddenly remembered the plan and turn to look at her watch 9:59 it says.

The whole place is quiet. All eyes focused in the center of the dancefloor.

"Call ambulance hurry!" A voice shouted.

Marie was shot at her back. After several seconds her eyes suddenly opened.

Remember the girl whom you gave the promise ring to?

Yes. Do you know her?

"It was me"

Nicholas can’t say a word. He didn’t expect it is Marie because the girl is very plain compare to what Marie is now.

I didn’t tell you because I know who is the one you love since college. But I kept the promise ring with me always… everyday.

But why I cant see it? Nicholas asked her

I have it as a pendant. Showing her necklace to Nicholas. I have loved you before you gave me the ring. I always look at you when you are walking the school corridors. You are intelligent and handsome but I’m afraid to approach you because I’m no one.

No, don’t say that. For me you’re my angel. You are the only person I can turn to.

Don’t worry… I’ll always be your angel.

Months passed after the incident, the investigators came over Nicholas’ office to give him the results. He hurriedly called Kristine and Mark and have them arrested. They also arrest Nicholas’ rival in business.

I have them arrested darling! Hope your happy now…

He hurriedly went to a building. There in front of him is a beautiful child together with a lady.

Thank you Mother superior. Nicholas said
Her name is Francine. She’s a shy girl.

Hi there Francine. From now on I’ll be your daddy. Turning to the girl

The little girl smiled sweetly to Nicholas. Letting him know how much she was happy. Francine is only 5 years old when both of her parents died in a plane crash last month. She has blue eyes and long black tresses.

Do I have a mommy? Francine asked

Yes you do have a mommy. Nicholas replied to her

We will visit her today

Really! I can’t wait to see her daddy

Nicholas and Francine went to a place where they can visit Francine’s new mommy. The girl was puzzled because the place was familiar to her.

Is mommy in here?

Yes.

But this is also the place where my mom and dad sleep.

Nicholas suddenly cried when he saw the child’s eyes were filled with tears.

Don’t tell me my new mommy is also sleeping here.

Yes… she went to a place where your mom and dad is living right now.

Francine look down where Marie was sleeping. She weeps for a while and tells Marie.
Mommy! I’m here. I hope you’re happy there with my mom and dad.

The little girl asked Nicholas how Marie had died. And he told Francine the whole story on that evening.

Mommy Marie really loves you. Francine said sweetly

"That’s why I want you to have this." Putting the necklace to the girl’s neck. This is a remembrance from her. It was the promise ring that I gave her.

I will take care of it daddy! Look mommy I have your promise ring. I’ll keep it safe always.

Suddenly, a cool breeze came over the cemetery. That breeze was slowly hugging Francine and Nicholas. Marie was in the place observing the both of them. And by that day, Nicholas thought to himself.

"You always kept your promise. Thank you for being our angel. Even on that night, it was also my last chance to make you mine"

Nicholas had regret that evening because he was too late to ask Marie to marry him.

____________________________________________

- by heaven_sent1022 (2002)

*Last Chance won 3rd place in INKlined in Arts, sponsored by Education Journal, University of Santo Tomas

Nawawalang Sapatos ni Cinderella

“Fairy Tales are meant to be fairy tales.” Applicable lang ata ito sa mga taong nangangarap. Pero sa katotohanan, hindi naman nangyayari ito sa tao. Sabihin nyo nang negative ang lahat ng iniisip ko pero kung yun naman ang totoo…

Ako nga pala si Eden. Parang pangalan ng keso ‘no! Ayaw ko nang maniwala sa fairy tales kasi lagi naman akong bigo tuwing iniisip ko yon. Mula bata pa ako, pinapanaginipan ko na ako si Cinderella o kaya si Sleeping Beauty na ililigtas ng Prince Charming ko. Pero hanggang sa ngayon kahit na isa wala.

Past time ko na ata ang ma-inlove. Sa tuwing nakakakita ako ng “cute” na lalake ay crush ko na. Pero iba pa rin yung kaso ng na-develop na crush kasi para sa akin, crush na crush ko na yon. Naalala ko yung mga panahon na may bestfriend akong dalawang lalake. Si Ernest at saka si Roy. Kaklase ko sila parehas simula elementarya. Para sa akin, kuya-kuyahan ko si Ernest. Ganun nalang ang turing ko sa kanya at mahal ko siya bilang kuya ko. Wala kasi akong kapatid na lalake. Si Roy, siya ang una kong pinangarap na prince charming ko. Natatandaan ko pa nga yung mga sinabi niya tungkol sa akin…

“Alam mo, kaibigan kong matalik si Eden. Pero mas masaya sana kung si Tinay ang umakap sa akin nang nanalo tayo sa play.”

Aray! Masakit marinig yun. Sinabi nya ito sa kaklase ko na kasama namin sa play na Jose Rizal. Si Roy kasi yung lead cast at ako naman ang hamak na storyteller. Sana bingi nalang ako para hindi ko narinig ang mga sinabi niya. Tutal, totoo namang mas maganda si Tinay sa akin kaya naman nahulog ang loob nito sa kanya. Simula noon, broken hearted na ako.

********************

We meet many people along our journey; but only few stays in the heart. Nakilala ko si Kuya Marl nang tumuntong ako ng kolehiyo. Hindi natupad ang sinabi ko kay George na BS Communication Arts ang kukunin ko. Napunta ako sa BS Education at balak kong kunin ang major ng Filipino. Si kuya Marl, Religious Education ang kinukuha. Sa kanya ko natutunan na nangyayari rin pala ang himala basta maniniwala ka. Sumali ako sa organization na pinamumunuan niya kung saan ang mga estudyante lahat ay multi-talented. MULTI ang pangalan ng organization namin. Ayon kay kuya, pinagisipan daw ito ng 10 tao. Ayoko ngang maniwala sa sinabi nya pero nakailan narin siyang kwento sa akin kaya pinatulan ko na.

Masarap kasama si Kuya Marl. Galante kasi siya at thoughtful. Palabiro at maraming koneksyon. Kulang na nga lang pati mambabalot kilala niya. Naalala ko nang may isa kaming pagtitipon na kami ang nagorganisa. Ako ang binigyan ng responsibilidad sa technical at hindi biro ang gumawa ng powerpoint presentation. Nagloko kasi ang computer ko at nawala lahat ang pinaghirapan ko ng tatlong araw. Si kuya Marl ang nagbigay ng inspirasyon sa akin na kaya ko pang matapos yun. Ni-rush up ko ang trabaho at sa loob ng 15 minuto, natapos ko ang powerpoint na may ilang pagkakaiba lang sa tunay kong ginawa.

Masaya ang isang taon na kasama ko si Kuya. Feeling ko ay may tunay akong kapatid na lalake. Marami akong natutunan tungkol sa organization na sinalihan ko. Pinakilala niya rin ako sa mga kaibigan nya na tanyag sa larangan ng pag-arte. Dahil kay kuya, naging paborito ko ang kanta sa Anastasia na At The Beginning. Ako si Anastasia at siya si Dmitri na nagbalik sa akin ng masasayang nakaraan.

Kapag may mga masasayang alaala ang naibalik, mayroon din masasama. Nabalitaan ko na aalis na si George sa UP dahil hindi niya makayanan ang magisa sa Los Baños. Lumipat siya sa UST at Archi na ang kinukuha niya. Bangungot ang nangyari sa akin nang nalaman ko ang balitang iyon. Magkatabi lang kasi ang building ko sa kanya. Ilang santo na ata ang dinasalan ko na sana lumipat sila sa totoong building nila bago pa man siya lumipat ng eskuwelahan ko.

Nagpasalamat ako sa Diyos nang nalaman ko na lilipat na ang Department nila sa bagong gawa na building. Malayo-layo rin yon kaya wala na akong dapat alalahanin na makikita siya. At least, wala na ang isa sa mga problema ko.

Lalagpasan ko na ang mahabang kwento ng aming pagkakaibigan ni Kuya Marl. Isang taon pagkatapos ko siyang makilala, natagpuan ko si Rey. Mayaman si Rey at mahirap abutin. Singer kasi siya sa isang banda at halos lahat ng kababaihan ay nahuhumaling sa kanyang angking talento. Nakasama ko rin kasi siya sa MULTI. Pero ngayon, parehas kaming kolumnista sa dyaryo ng MULTI na Servers. Makulit kasama si Rey. Nagustuhan ko rin siya pero masyado kaming magkataliwas ng landas. Feminista ako, Chauvinista siya. Kulang na nga lang ay araw-araw na ginawa ng Diyos ay mag-away kami. Kaya hindi nagtagal ang crush ko sa kanya.

“ Maayos na ba? Hindi ba ako mukhang pagod?” Sabi ng lalake sa harapan ko. “Hindi ah! Ikaw talaga.” Sagot ko sa kanya. Si John na ata ang pinaka – metikulosong tao na nakilala ko. Sa katunayan, dinaig niya ako pagdating sa kalokohan at sa pagharap sa salamin. Pero aaminin ko na… may pagtingin ako sa kanya. Hindi siya kasama sa MULTI pero nakilala ko siya dahil kay Charmaigne; kaibigan ko sa MULTI. Palakaibigan kasi si John at palabati sa mga kakilala niya. Unang kita ko sa kanya ang akala ko ay suplado. Pero pagkalaon masarap pala siya kasama.

“Bakit naman Eden ang pangalan mo?” tanong sa akin ni John

“Hindi ko rin alam” sagot ko

“Alam mo ba kung ano ibig sabihin ng pangalan mo? Ang Eden kasi independent. Tinatago niya ang personality niya sa lahat at isa pa, nagiging aloof ka at hindi mo mahanap agad yung taong hinahanap mo.”

“Paano mo nalaman yan?”

“Sa internet” nangingiting sagot ni John.

Natuwa ako sa sinabi nya. Kahit ang ilan dun ay pawang katotohanan, naging masaya ako kasi hinanap niya ang pangalan ko sa internet. Nagtanong ako kay Charmaigne kung may kakilala pa si John na ibang Eden. Nasabi naman sa akin ng kaibigan ko na ako lang ang Eden na kakilala ni John. Natuwa ako kasi kahit papaano ay interisado siya sa akin.

Isang araw, dumating si John sa loob ng kwarto ng MULTI. Hinanap niya ako kay Charmaigne at nakita niya ako na nagco-computer sa isang sulok

“Eden samahan mo naman ako.” Magiliw na sabi sa akin ni John.

“ Saan naman?”

“Basta”

Pumunta kami parehas ni John sa library. Tinungo namin ang isang lamesa sa loob ng Filipiñana section kung saan naroon ang mga gamit niya. Kumuha siya ng upuan para sa akin at pagkaupo’y naglabas siya ng isang papel.

“Basahin mo ‘to”

“Ano to?”

“Basahin mo nalang” sabay ngiti niya sa akin.

Hindi ko inakala na manunulat din pala si John. Mahilig siya gumawa ng mga tula at ipinakita niya sa akin ang isa. Binasa ko ito ng pabulong para maiwasan na mapagalitan kami ng masungit na librarian na naroon.

***************
Taglagas sa Tagsibol… iniisip ko nang binasa ko ang mga kataga sa tula nya ay parang ako ang tinutukoy. Inakala niya ata na mahal ko si Rey kasi lagi kaming magkasama sa MULTI.

“Ang galing mo naman gumawa ng tula” wika ko kay John

“ Inspired lang…”

Namula ako nang nagkatitigan kami. Saglit lang iyon pero kinilig ako. Sa loob-looban ko, siya na kaya ang Prince Charming ko? Siya na kaya ang Price Eric ng buhay ko?

“ah eh, may klase ka pa ba?” tanong sa akin ni John.

“May meeting ang MULTI eh.” Gusto ko sanang sumagot ng wala pero kailangan ako sa meeting.

“Gusto mo, sumama ka nalang” pahabol ko sa kanya para magkasama parin kami.

“Hindi. Sige kayo nalang”

“Ano ka ba John; kailangan namin ng isa pang literary editor eh.”

“Talaga! Sige sasama na ako. Sandali, ano ba position mo pala sa MULTI”

“Secret! Malalaman mo nalang sa meeting”

Bumalik kami sa building. Tamang – tama ang pagdating namin dahil magsisimula na ang meeting. Pinangunahan ni Kuya Marl ang pagtitipon ng listahan ng mga dapat gawin at mga kailangan tapusin ng mga aalis nang editor. Dumating na ang pinakahihintay namin dalawa ni John: sasabihin na kasi kung sino ang mga editor ng Servers.

“ at Eden Martinez ikaw sa…” saglit ay nilipat ni Kuya ang pahina ng listahan ng Servers.
“Literary Editor ka!”

Nagulat ako sa sinabi niya. Pinakapaborito kong position iyon dahil sa hilig ko na magsulat ng maiikling kwento.

“Pero, may problema tayo.” Banggit ni Kuya Marl

“Kasi wala kang assistant. Si Rey sa News, si Charmaigne sa Editorial yung Features page under sa iyo kaya kailangan mo ng katulong para di ka mahirapan. Maraming page kasi yun dahil section 2 na yon ng Servers”

“ Ako po willing pero hindi kasi ako member dito. Salimpusa nga lang ako eh” biglang singit ni John.

“Maganda yan! Di na kasi ako pwedeng mag-assign ng iba dahil walang interes ang ibang kasama namin na paglaanan ng panahon ang Servers.”

“ Walang problema sa akin yun. Pangarap ko nga po ang maging kolumnista o kaya naman ang maging isang reporter. BS Journalism nga po ang kinuha ko for entrance di nga lang pinalad.” Sabi ni John kay Kuya

“Ganun ba? Eh di ikaw na ang assistant literary editor namin. Buti naman at magkakilala narin kayo ni Eden. Tingin ko di na kayo magkakaproblema.”

Nagitla ako sa mga nasabi ni John. Journalism pala ang kinuha niya. Parehas kami ng departamentong papasukan sana. Di ko inakala na may ilang bagay na parehas kami. BS Education din ang kinukuha niya pero English ang major niya.

Marami akong hindi inaasahan kay John na malaman. Ang ilan ay sana di ko na narinig o sana hindi na niya sinabi. Nalaman ko na lapitin pala siya ng mga babae at masaya siya sa ganun. Feminista ako kaya para sa akin hindi maganda ang mga nalaman ko. Wala naman akong ikakaila dahil gwapo naman siya.

“What if kung ligawan ka niya?” tanong sa akin ni Char.

“Sira ka ba? Hindi ako liligawan nun. Friends lang kami no.” feeling ko artistahin ang sagot ko kay Char. Hindi siya naniwala sa mga sinabi ko. Binanggit niya pa sa akin na nabalitaan niya na may girlfriend na daw si John kaya safe na siya para sa akin. Safe na alam kong di siya accessible na ligawan ako.

“Eden, may gagawin ka ba?” tanong sa akin ni John nung isang araw.

“Pasasama lang sana ako. Ok lang ba?”

Hindi ako sumagot. Naipit ako sa thesis ko at sa kanya. Tutal minsan lang naman ako hihindi bakit hindi ko pa ituloy na sabihin sa kanya.

“Sorry John. Marami pa akong gagawin. Aalis pa kami ng mga classmates ko.”

Umalis si John nang wala ako. Kailangan kong gawing produktibo ang araw ko nang hindi na ako sinisingil ng mga kaklase ko sa mga araw na wala ako sa group study namin.

Matapos ang limang oras bumalik ako sa MULTI. Wala pa si John kaya nagdesisyon akong kumain muna. Habang naglalakad ako sa labas ng UST narinig kong may tumawag sa akin.

“Eden! Wait up.”

Si John ang tumawag sa akin. Nagpaprint ata siya kasi may mga papel siyang hawak. Nagmamadali siyang tumakbo papalapit sa akin nang biglang…

“John. May bisikleta!”

Nasagasaan si John ng bisikleta. Nagasgasan siya ng kaunti pero kahit konting gasgas lang yun ay kinabahan narin ako.

“Ok ka lang” tanong ko sa kanya.

“Ok lang ako. Konting galos lang to. Nagmamadali kasi ako eh.”

Tinulungan ko siyang tumayo. Nahirapan siya dahil nasaktan ang paa niya at di makalakad ng matino. Hinatid ko siya hanggang sa kwarto namin sa MULTI. Habang akay ko si John, hindi ko napapansin na namumula na pala ako dahil hawak ko ang kanyang kamay.

“Cute ka pala kapag namumula ka.”

“ha?”

“wala. Blooming ka lang ngayon. In love ka no!”

Hindi ako makatingin kay John ng diretso. In love nga ako at sa kanya pa. ayokong aminin at ayokong malaman niya dahil baka makasira pa ito sa pagkakaibigan namin.

Nakarating kami sa MULTI na magkahawak pa rin. Nagulat ang lahat nang nakita nilang magkasama kami. Ako rin ay nagulat dahil sa isang tao.

“Edwin! What happened to you!”

Balingkinitan ang babaeng lumapit kay John. Nagulat ako dahil tinawag siya sa pangalawang pangalan niya. Nainis ako sa istilo at postura ni “Ms. Oneofakindsupermodel” dahil hamak na mas maganda nga siya kung ikukumpara sa akin. Wala akong masabi kundi bitawan ang pagkakaakay kay John at ihabilin nalang siya sa mahiwagang babaeng inglesera na hindi ko kilala.

“Please take care of him.” Sabi ko sa babae. “I just drop him by the office because I saw him bumped by a bicycle”

“Ano!” malakas na sigaw ni “Ms. Oneofakindsupermodel” matapos malaman na mabangga ng bisikleta ang mahal ko. Marunong naman pala siya magtagalog.

“Bakit kasi di ka nagiingat?” pagalit na sabi nya kay John na parang nanay ng isang batang nadapa dahil sa kakulitan.

Wala na ako sa usapan nila. Ayoko ko na ring magtagal dahil parang nanunuod ako ng Anaconda. Punong puno ng suspense at thrill ang bumubuo sa isipan ko habang nakikita kong ginagamot ng misteryosong babae ang John ko.
Pagkauwi ko ay agad akong tumawag kay kuya. Graduate na siya ng UST kaya hindi na kami naguusap. Gusto ko sanang i-konsulta ang mga bagay na bumabagabag sa akin.

“O sis! Napatawag ka?”

“Wala lang kuya”

“Kumusta ang elections”

“Kuya, pagkakaalam ko, nanalo si John”

“Galing niya talaga.”

“Oo nga kuya… oo nga”

Pulos pagmamalaki kay John ang nabitawan ko kay kuya. Tumakbong Vice President kasi si John ng MULTI at nanalo siya laban sa 3 niyang kalaban sa posisyon. Hindi ko kayang i-konsulta sa kay kuya ang problema ko kay John pagdating sa nararamdaman ko. Masaya na rin akong malaman na panalo siya sa pamamahala sa MULTI. Hindi ko narin sinabi kay kuya na mahal ko si John. Mararapatin kong ako nalang ang nakakaalam ng bagay na iyon. Mabilis na natapos ang usapan namin ni kuya at binaba ko na ang telepono.

Masama ang loob ko nang araw na iyon. Wala akong masabihan ng problema ko. Kinimkim ko ang lahat na idinulot ng sama ng tiyan ko, kaya lalo akong nagalit.

Parang walang nangyari kahapon nang sumunod na araw. Ang lahat ay bumalik sa normal. Ako, pumunta ng MULTI para ihatid ang mga artikulo ko. Nagmamadali akong lumabas dahil ilang saglit lang ay dadating na si John galing sa klase niya.

“Eden!”

Lalo akong nagmadali sa paglalakad. Narinig ko ang boses ni John at ayokong magkausap kami. Subalit nanghina ata ang mga tuhod ko na kahit gaano pa ako nagmamadali, bumabagal ang aking paglalakad.

“Eden!”

Pangalawang tawag na niya ito sa akin. Parang hinahabol ako ng taong pinagkakautangan ko at wala naman akong pangbayad kaya ko tinataguan. Hindi naglaon, nahabol parin niya ako. Nang tinignan ko kung gaano na ako kalayo sa MULTI ay tatlong kwarto lang pala ang nalagpasan ko.

“Eden, I want you to meet Samantha.” Nagulat ako sa taong pinapakilala sa akin ni John. Nagkaroon na ng pangalan si Ms. Oneofakindsupermodel ni John.

“Oh, Hi!” sabi ko.

“Ikaw pala si Eden. Di ba ikaw yung tumulong kay Edwin nung nasagasaan siya ng bisikleta? Salamat sa tulong mo ha”

“Ok lang yun. Basta si John.” Ngumiti ako ng konti pero may kasamang pait dahil tingin ko sila nang dalawa ng mahal ko. “Alis na pala ako. May gagawin pa kasi ako.”

Umalis ako na kimkim ang sakit sa puso ko. Ayoko nang bumalik sa MULTI. Ayoko ko nang makita si John. Ayoko nang marinig pa silang naguusap. Pero sa tuwing naiisip ko ‘to, naalala ko ang masasayang araw na kasama ko siya. Baka nagkakamali lang ako. Malay ko nga naman ba kung sino ba talaga si Samantha sa buhay ni John. Paano kung pinsan nya lang pala yun. Tapos pinakilala niya ako para maging close kami. Nakakatuwa kung iisipin pero kabado pa rin akong malaman ang katotohanan.

Kinabukasan, pumunta ako ulit ng MULTI. Tambayan ko kasi yun kaya kahit ilang beses kong sabihin na hindi ako babalik dun, hindi ko magawa. Nanduon si John. Hindi ko na siya pinansin tutal busy na siya sa trabaho niya lalo na may posisyon na siyang mataas. Pumasok si John ng kwarto na kumakanta.

“ I knew I loved you before I met you…” Tuwang tuwa siya na pati ako sinangkot sa pagkakanta niya. “Eden! Samahan mo akong kumanta. Di ba mahilig ka sa mga kanta ng Savage Garden?”

“Ah eh, Oo.” Hindi ko alam ang sasagutin ko. Totoong paborito ko ang mga kanta ng Savage Garden pero ayokong makikanta sa kanya sa panahon na iniiwasan ko na siya para madali kong malimutan ang nararamdaman ko sa kanya.

“Eden, huwag ka namang K.J. Sige na, ‘I knew I loved you before…’ ” Wala akong magawa kundi makikanta nalang din. Hindi ko maitatanggi na mahal ko na nga talaga si John dahil kahit kalimutan ko man siya, napakaraming bagay ang nagpapaalala sa akin sa kanya.

Lumipas ang mga araw na napapansin kong napakasaya ni John. Pumapasok siya nang walang problema daladala ang mga papeles na kailangan para sa mga projects ng MULTI. Pumasok ang isang babae na may dalang papel. Lumapit siya sa akin sabay sabi:

“Kilala mo si John Edwin Mendoza? Classmate niya kasi ako. Pakibigay naman ito sa kanya…” Inaabot palang sa akin ng babae yung papel biglang nagsalita si John. “Ei! Nandyan ka pala. Kanina pa kita hinihintay.” Habang naguusap silang dalawa, pumunta muna ako sa computer para tapusin ang article ko na deadline narin ng araw na iyon.

Narinig kong sumara ang pinto ng MULTI. Tingin ko yung kausap ni John na babae ang lumabas. Ilang segundo pa ay nagsalitang mag-isa si John.

“Ganda niya talaga. I love you.”

Nasaktan ako sa pagkakasabi niya. Crush niya pala yung babae na kanina lang ay kausap ko. Naisip ko na buti pa siya, nasabihan siya ng “I love you” ni John samantalang ako, nananaghoy sa mga salitang iyon.

“Uyyy si John in love.”

Wala na akong masabing iba para takpan ang lungkot ko sa katotohanan na ito. Hindi sumagot si John sa sinabi ko. Tingin ko dahil tuwang tuwa siya na nakausap niya ang taong gusto niya. Nagmistulang kumakausap ako sa hangin dahil ang kausap ko ay nakatitig sa kawalan. Lumabas ako ng MULTI pagkatapos kong i-encode ang artikulo ko. Marahil pati paglabas ko, hindi na niya inalintana dahil busy siya sa kakaisip sa crush niya. Kung crush nga lang ba matatawag doon.

Wala akong karapatan na magalit sa kanya. Kahit magselos wala akong magandang dahilan. Naalala ko ang sinabi sa akin ni Roland, isa sa mga kasama ko sa MULTI tungkol kay John.

“Alam mo, huwag mo nang ipagsiksikan ang sarili mo kay John. Alam mo naman ang totoo, hindi ba? May sariling pamilya na siya. Kaya wala ka nang puwang sa puso niya”

Biro lang sa akin ni Roland yung sinabing may pamilya na si John pero yung katotohanan na ipinagsiksikan ko ang sarili ko sa kanya, dun ako lalong nasaktan. Ayaw ko man na umabot sa ganito ang pagkakaibigan namin, tingin ko kailangan ko na talagang lumayo.

Tatlong araw akong di nagpakita sa MULTI. Hinanap ako ng mga bagong officers doon dahil madami narin akong deadline na article. Lagi akong nagdadahilan sa tuwing nakikita nila ako sa library naglalagi at hindi na sa opisina. Minsan naisip ko mas mabuti na ang bumalik kami sa dati. Yung mga panahon na hindi ko kilala si John o kaya naman hindi ko pa nararamdaman na mahal ko siya. Kung hindi ko lang naramdaman ito, tingin ko masaya parin ang pagsasama naming dalawa; kinakausap niya ako nang walang iniisip na iba, kinukwento niya sa akin ang mga “crushes” niya nang hindi ako nasasaktan at lalo na, kami na ang pinakamatalik na magkaibigan sa buong campus.

Miss ko na ang lahat ng iyon. Kasalanan ko nga marahil ang lahat. Hindi ko narin naman maibabalik sa dati ang mga bagay na ginawa ko na. Wala naman din akong alam na paraan para mabago pa ang tingin niya sa akin. Kung may fairygodmother lang sana ako, pwede akong mag-wish na ibalik nalang ako sa dati; Ako at si John – friends lang talaga. Hindi ko na hihilingin na maging kami ni John dahil parang diniktahan ko na ang puso niya kung sino ang dapat niyang mahalin.